83 kilometer bocht naar beneden. Dat is de Route Napoleon naar het zuiden. Van bocht naar bocht slinger je naar Grasse en dan naar Cannes. Een prachtige route, maar volgens de dames aan boord misselijk makend. In Cannes aangekomen gingen de dames winkelen en op zoek naar mij toen ze me kwijt waren. Via gsm en sms onbereikbaar, maar uiteindelijk toch weer verenigd. Ik was in de tussentijd aan het kuieren (mooi woord) geslagen langs boulevard en pier, waarlangs motorjachten lagen afgemeerd. Bizar zo groot en zo mooi. Van Paulien Cornelisse (schrijfster van het hilarische boek “Taal is echt mijn ding”) gebruik ik bizar nu vast verkeerd. Maar ik vind het echt bizar. Glimmende, drijvende, ogen uitstekende pracht en praal. Wat kost zo’n bootje? Een paar miljoen? En dat is dan exclusief het personeel wat nodig is. Tweedeks, driedeks, electronisch uitschaafbare treeplank en natuurlijk zich zelf automatisch openende deuren. Het ligt er allemaal. Ik kijk het niet kwijlend aan. Wel met een gedachte van wat ik toch verkeerd gedaan heb. Bedenk direct daarna, wat hebben de eigenaren van die bootjes allemaal al voor verkeerds gedaan? Indrukwekkend blijft het wel. Vooral als ik zie dat van een jacht aan het einde van de pier een helikopter opstijgt. ’s Avonds uit eten met Maureen en Nick. In een heel druk, pittoresk (mag dat ook van Paulien?) straatje eten we een fantastisch driegangen diner voor ……….slechts 32 euro. Ook dat kan in Cannes!