Zo voelt het. Dat als ik schrijf over grensoverschrijdend gedrag dat ik mij op glad ijs begeef en mijn rondjes rijd (de rondrijders van mijn vader op de foto). Ik heb het dus niet over de werkelijk fantastische prestaties van Irene en Ireen, die mij tot tranen hebben geroerd. Kaarsrecht op de ijzers betraden zij het hoogste podium.
En Marc is daar van afgevallen.
Ongeloof, maar vooral onbegrip. Marc, die ik bewonderde, omdat hij nooit in zijn leven een schwalbe heeft gemaakt. Overtreding na overtreding werd er op hem gemaakt. Hij reageerde altijd emotieloos. Incasseerde, stond op en was pijlsnel op weg naar de het doel. Dat was het enige wat telde.
En dan nu die scheve schaats.
Was de spanning te hoog en zocht hij onstspanning? Nee, geen woordgrappen hier. Was Marc ook hier de emotieloze krijger met alleen maar het hoogste doel voor ogen en daarmee de verbinding met zichzelf en anderen totaal verliezend?
Het probleem lijkt duidelijk in de amusementswereld, in de sportwereld en waarschijnlijk op nog veel meer plekken. De feiten beginnen ook steeds meer te spreken. En nu hoor en lees ik overal al mensen spreken over oplossingen. Maar over de oorzaken van het grensoverschrijdend gedrag lees ik nog niks.
Wat gebeurd er bij al die mannen in hun hoofd en op andere plekken in hun lijf dat ze tot dit onbegrijpelijke grensoverschrijdende gedrag komen?
Quote van mijn buurman: “als je verstand bij je pik zit, zit het niet in je kop. En het kan maar op één plek tegelijk zitten.” Einde citaat.
Ik denk dat er diepergaande analyse nodig is om te begrijpen wat de oorzaken zijn. En pas dan kan je nadenken over oplossingen. Wat zijn volgens jou die bronoorzaken?
Voor de goede orde, het ontbreken van een veilig werkklimaat, is volgens mij geen oorzaak. Maar wel een basisvoorwaarde. Om niet te vallen bij het schaatsen heb je heel glad ijs nodig. De goede techniek van de schaatser maakt het veilig.
Dus, nogmaals, wat is de oorzaak van het ontbreken van de juiste techniek op de werkvloer?